Podobno w chwili śmierci "wyświetla" nam się całe życie. To może tłumaczyć przebieg filmu: warianty zdarzeń, które kolejno pokazują różnie sytuację przed, w trakcie i po tragicznym zdarzeniu. Pierwsza wersja jest co prawda korzystna dla bohaterki - przeżywa, ale za to cierpi, także z powodu zdrady, która jest już nie do naprawienia. Kolejne w różny sposób "rozwiązują" sytuację jej związku z mężczyzną. W ostatniej giną oboje, ale wszystko już mają wyjaśnione, ich miłość jest utrwalona "po przejściach".
Spora "niedbałość" filmu i nużący tok (powtórzenia sekwencji) są najwyraźniej zamierzone - współtworzą jego klimat (który, konsekwentnie budowany, stanowi największą wartość filmu).
Nieodparcie przypomina mi się "Powiększenie" Antonioniego, które przestrzega, że świat wcale nie jest do końca "poznawalny" a życie bardzo skomplikowane, zwłaszcza w uczuciach, i zależne od przypadku - taka "teoria względności i nieoznaczoności" natury.
A że nie jest "przyjemny" w odbiorze, no cóż...